Rozdział 25

Heeey :) Witam was bardzo gorąco, udało mi się napisać 25 rozdział, przyznaję, że było ciężko, gdyż strasznie dużo rzeczy zwaliło mi się na głowę, ale jest ! :) Jeszcze cieplutki, niczym z pieca. Czekam na wasze opinie <3 

Pozdrawiam, całuje i ściskam ;***

***

Tego dnia powrót do domu nie należał do najprzyjemniejszych. Do momentu dotarcia do mieszkania żadne z nas się nie odzywało, chyba nie wiedzieliśmy jak i o czym rozmawiać. Czy poruszać ten temat, czy może jeszcze nie. Było mi cholernie wstyd, nie wiedziałam jak mam to wszystko wytłumaczyć Shannonowi, a wiedziałam, że będzie na to nalegał. Całą drogę taksówką trzymał mnie za dłoń, jakby chciał dodać otuchy. Wiedziałam, że dla niego to też nie jest proste, widziałam na weselu jak ze złości uwydatniły się żyły na rękach i czole. Widziałam też, jak cienkie stróżki potu spływają po skroniach. Gdyby tylko musiał, uderzyłby wtedy Georga, zbił by go na kwaśne jabłko. Kocha mnie i zależy mu na mnie. Gdy weszliśmy na górę po wąskich schodach i znaleźliśmy się w mieszkaniu, od razu ściągnęłam ze stóp szpilki. Dopiero teraz, gdy napięcie zaczęło powoli schodzić, poczułam, jak bardzo bolą mnie nogi. Udałam się do sypialni, a Shann zaraz za mną. Objął mnie w tali i szepnął.

- Jesteś dla mnie najważniejsza i nigdy nikomu nie pozwolę cię skrzywdzić.

Najpierw zsunął ze mnie granatową sukienkę, następnie sam pozbył się garnituru. Niezwykle brakowało mi jego bliskości. Chciałam, żebyśmy byli jak najbliżej się dało, żebyśmy stali się jednością. Leto jakby wysłuchał telepatycznie moich próśb i po chwili już nadzy leżeliśmy na łóżku i obdarowywaliśmy się milionem pocałunków.

***

- Chloe, wiem, że to nie jest dla ciebie przyjemne. Rozumiem, że wczoraj nie chciałaś o tym rozmawiać, tak zresztą jak i ja, ale dzisiaj musimy. – powiedział siadając naprzeciwko mnie na miękkim dywanie w pokoju dziennym.

- Okay, ale zrób mi masaż – powiedziałam wytykając język i kładąc stopy na jego kolanach. Nie trzeba było długo prosić. – Historię mojej rodziny znasz, wiesz czemu mieszkałam ze Steph, czemu wyprowadziłam się od rodziców. O Veronique za dużo ci nie opowiadałam, chociaż jak się okazało może i znasz ją lepiej niż ja.

- Kochanie – przerwał mi – Spotkałem się z nią może z 4 razy i to parę lat temu, nikt nawet o niej nie słyszał. Wybacz, że to powiem, bo to twoja siostra, ale jest tępa jak but. – powiedział i zaśmiał się.

- Masz racje – przyznałam – Veronique jest córką mojego ojca z wcześniejszego małżeństwa. Strasznie rozpieszczona i niewychowana. Od samego początku strasznie darłyśmy ze sobą koty. Nie było dnia, żebyśmy się nie kłóciły. Ona wiecznie uprzykrzała mi życie. No proszę cię, jakie jest prawdopodobieństwo, że na całym świecie znalazła akurat faceta, którego kocham nad życie i z którym w końcu jestem szczęśliwa i czuje się potrzebna? Jakie jest prawdopodobieństwo, że to właśnie ona się wcześniej z nim pieprzyła?! – nie wytrzymałam, Shannon się wzdrygnął i wstał.

- Chloe, masz racje, ta sytuacja nie jest komfortowa, ani dla mnie, ani tym bardziej dla ciebie, ale nie chcę obrywać za błędy przeszłości. Nie znałem cię wtedy, nie wiedziałem o twoim istnieniu, więc mnie nie osądzaj. Po prostu puść to w niepamięć. Jesteśmy teraz razem, szczęśliwi, nie psujmy tego.

I tak też się skończył temat mojej rodziny, Veronique i nieprzyjemnego zajścia na weselu Steph. Tego dnia postanowiliśmy wykorzystać nasz pobyt w Londynie i udaliśmy się między innymi na pinte Guinessa, ja z sokiem porzeczkowym, bo jest nieziemskie, a Shannon czyste, bo uważał, że wszelkie dodatki niszczą tylko smak. W pubie jak prawie zawsze był wielki zgiełk, ludzie przekrzykiwali się, śmiali i rozlewali alkohol gdzie tylko się dało. My zajęliśmy o dziwo wolny stolik w jednym z rogów sali. Jak gdyby nigdy nic siedzieliśmy i rozmawialiśmy o wszystkim, opowiadałam o życiu w Londynie, szkole, zabawnych sytuacji z przeszłości oraz o ciekawych miejscach w stolicy Anglii.

- Wierz mi lub nie, ale na Hackney jest najlepszy sklep filmowy. Mają tam mnóstwo starych filmów, taśmy filmowe, zabytkowe kamery, oryginalne plakaty filmowe, widziałam nawet plakat „Przeminęło z wiatrem” z 1939. Przyznasz, że TO jest COŚ.  – ekscytowałam się opowiadając o jednym nie tak dawno odkrytym sklepie w północno-wschodniej części Londynu.

- Hackney? – zapytał próbując coś sobie przypomnieć, a przynajmniej tak właśnie to wyglądało.

- Czy naprawdę z całego mojego wywodu zapamiętałeś akurat nazwę gminy? – załamałam się, cała opowieść na marne…faceci.

- Kojarzysz taki kościół na Hackney? – zapytał nagle.

- Wiesz Shan, to jest całkiem sporo gmina, mamy tam więcej niż jeden kościół.

- Ale ten jeden jest charakterystyczny, znajduje się w parku, dookoła jest mnóstwo nagrobków i kawiarnia, szaleństwo.

- Aaaa chodzi ci o kościół świętego Jana, to właśnie zaraz obok przystanku naprzeciwko kościoła jest ten sklep ! – niezwykle się ucieszyłam, ale skąd on znał ten kościół? – Hola, hola, ale przecież to najzwyklejszy na świecie kościół, skąd o nim wiedziałeś? – poczułam się niczym detektyw przesłuchujący podejrzanego. Aż się zaśmiałam.

- Rok temu graliśmy tam koncert.

- Koncert? W kościele? – zmarszczyłam czoło i dodałam wybuchając śmiechem – Psalmy tam śpiewaliście?

- Co? Nie ! Wyobrażasz mnie sobie?

- Ja to nie wyobrażam sobie ciebie w kościele, a co dopiero w towarzystwie psalmów. Czemu, co to było? – zapytałam zaciekawiona, gdyż pierwszy raz spotkałam się z tym, żeby zespół rockowy grał koncerty w świątyni. Shann wytłumaczył mi całą akcję „Church of Mars”, zamysł tego przedsięwzięcia i opowiedział o paru innych koncertach z tej „serii”. Gdy Leto poszedł po kolejną dolewkę ja siedziałam i niechcący, no dobra, ani trochę niechcący, uwielbiam słucham o czym inni ludzie rozmawiają, podsłuchałam rozmowę grupki dziewczyn w wieku szkoły średniej. Rozmowa ta niezwykle mnie zainteresowała, wiec gdy tylko Shannon wrócił z pełnymi szklankami, przyłożyłam palec do ust, żeby był cicho i poinstruowałam, żeby podsłuchał o czym rozmawiały, a rozmowa dotyczyła premiery „Suicide Squad”, która miała miejsce parę dni temu i na której byliśmy razem z Jaredem i Constance.

- A widziałaś zdjęcia Jareda i Shannona? – zapytała jedna.

- Aaaa tak, zobacz nawet to jedno mam na tapecie, zwierzak cudownie tu wyszedł – odpowiedziała druga, a Shann momentalnie napuszył się jak paw – Tylko musiałam wyciąć tą jego lafiryndę, bo tylko przeszkadzała. – i wszystkie wybuchły śmiechem, a mi momentalnie mina zrzedła, wcześniej mówiły co innego.

- Ohhh moja cudowna lafirynda – powiedział rozbawiony Shannon, za co otrzymał szturchańca w bok. Nie mogąc przestać się śmiać wyjął z kieszeni telefon i zaczął czegoś szukać. – Ciekawe, czy naprawdę tak dobrze wyszedłem na tym zdjęciu. Mmm faktycznie, przystojniak ze mnie. – znalazł się pan skromny, narcyz jeden. – Ani trochę się nie dziwię, moja lafiryndo, że chciałaś ze mną być. – prawie, że zakrztusiłam się piwem słysząc to.

- Że co, kto? Ja chciałam z tobą być? – zapytałam ze śmiechem – Ja bym sobie stokroć lepszego znalazła, ty się przypałętałeś – oczywiście się z nim droczyłam i on bardzo dobrze o tym wiedział.

- Phii jasne, teraz po prostu nie chcesz przyznać, że jestem tak zajebisty, że już pierwszego dnia w tej kawiarni chciałaś, żebym cię przeleciał. – dodał przygryzając dolną wargę.

- Ha dobre, to ty mój drogi siedziałeś z wywalonym jęzorem i wpatrywałeś się we mnie, jak ciele w wymalowane wrota. – taka była prawda i bardzo dobrze to pamiętam, chociaż fakt, przyznaję, Shann też wyglądał wtedy obłędnie i tak miałam ochotę się na niego rzucić, ale nie musi o tym wiedzieć.

- Masz mnie – przyznał, co mnie zdziwiło, Leto się poddał i przyznał mi rację, wyprostowałam się na kanapie i triumfalnie uśmiechnęłam, zwycięstwo. – Te twoje długie kręcone blond włosy, bluzka odsłaniająca twoje idealne plecy – zaczął mówić coraz głośniej tym swoim charakterystycznym ochrypłym głosem – ten seksowny brytyjski akcent i te cholernie obcisłe białe spodnie – jeszcze głośniej, jakim cudem pamiętał w co byłam ubrana? – sprawiały, że miałem ochotę dobrać się do twoich majtek !

O mój Jezu, Shannon cholernie subtelny Leto właśnie sprowadził wszystkie spojrzenia na nas. Ja cała czerwona ze wstydu i rechoczący perkusista.

- O mój Boże, to Shannon Leto ! – wrzasnęła nagle jedna z wcześniej podsłuchiwanych przez nas dziewczyn. Shannon poderwał się nagle i wciąż śmiejąc się wniebogłosy złapał mnie za rękę i krzyknął „Wiejemy!”. Ledwo przecisnęliśmy się przez tłum ludzi przy barze i ile sił w nogach pobiegliśmy przed siebie. Już widziałam te nagłówki w Internecie „Perkusista 30STM ucieka przed fankami w Londynie”, „W pogoni za Shannonem Leto po ulicach Londynu”, „Nagła ucieczka brata Jareda Leto ze swoją lafiryndą”. Ledwo mogłam dotrzymać kroku Shannonowi, nie dość, że wybrałam się w szpilkach, to jeszcze te nierówne chodniki. Całe szczęście, że tu nie trzeba czekać na zielone światło przy przejściu, więc mieliśmy przewagę. Drogą iście okrętną po mniej więcej 40 minut dotarliśmy do mieszkania. Na całe szczęście pod pubem nie było już fanek i na spokojnie mogliśmy wejść na górę, bo oczywiście zachciało nam się bawić w pubie pod nami, ot tak, żeby łatwiej było do domu trafić, jak coś.

- To było szalone ! – powiedziałam wpadając do mieszkania.

- Uwielbiam to – wyznał Leto – Dawno się tak nie bawiłem. „O mój Boże, to Shannon Leto” – parodiował dziewczynę z pubu, która oznajmiła wszystkim naszą obecność, i wybuchnął śmiechem. Wieczorem  rozwaleni na kanapie i z olbrzymią misą popcornu oglądaliśmy najnowszy sezon „The Walking Dead”.

***

Z Londynu wróciliśmy już parę dni temu. Resztę dni spędziliśmy na małym zwiedzaniu miasta, a co za tym idzie musieliśmy dokupić dodatkowy bagaż. Spędziliśmy dwa miłe wieczory w towarzystwie moich, w sumie już naszych, znajomych. Stephanie niesamowicie zaprzyjaźniła się z Shannonem, zachowywali się jakby znali się od małego i muszę przyznać, że cieszyło mnie to. Wyjazd był udany, nie mogę powiedzieć, że nie. Dzięki niemu wiele się o sobie nauczyliśmy, Shannon swoim zachowaniem dowiódł, że naprawdę mu na mnie zależy i to było najpiękniejsze. Swoją postawą pokazał, że dojrzał do poważnego związku, bo ktoś komu zależy tylko na seksie tak się nie angażuje, po prostu nie. Dzisiaj wyjeżdżaliśmy na mini wakacje. Za dwa dni mam urodziny i w związku z tym mój mężczyzna postanowił zrobić mi niespodziankę. Właśnie miałam schodzić na dół, bo musieliśmy już jechać na lotnisko, kiedy właśnie przypomniało mu się, że zapomniał okularów

. - Skarbie – krzyknął z dołu Shannon – weźmiesz mi moje okulary? Powinny być w szufladzie w  szafce nocnej, jak nie to dam sobie radę.

Sprawdziłam dokładnie szafkę nocną, ale ani śladu. Mówił, żebym nie szukała jak nie ma, ale jak mielibyśmy jeździć samochodem wieczorem to musi je mieć. Postanowiłam sprawdzić jeszcze w jego garderobie, a dokładniej w szafce z szufladami, w której trzymał swoje okulary przeciwsłoneczne, paski, czapki i tym podobne. Pierwsza szuflada – pudło, druga tak samo. Otworzyłam więc trzecią, w której były czapki z daszkiem, no cóż, może wrzucił tu okulary przez przypadek. Podniosłam czerwoną z logo Black Fuel i gdy zobaczyłam małe kwadratowe pudełeczko, owa czapka mimowolnie wyleciała mi z rąk. Nie powinnam tu zaglądać, nie powinnam. Czy to? Nie no, przecież to nie możliwe. Nie mogę, Shannon czeka już w samochodzie, miałam tylko zajrzeć do szafki nocnej. Cholera no, muszę wiedzieć. Drżącą ręką chwyciłam małe drewniane pudełeczko i uchyliłam je. Serce mi stanęło na pewno, na parę sekund przestało bić z wrażenia. O mój Boże. Łzy pojawiły się na moich policzkach równocześnie z uśmiechem.

- Chloe? – usłyszałam nagle jego głos i czym prędzej schowałam pudełko z pierścionkiem [RING] do szuflady, przykryłam czerwoną czapką i wyszłam z garderoby biorąc po drodze ze swojej kapelusz.

- Wybacz Shanny, nie było okularów w szafce nocnej, ale po drodze wzięłam kapelusz, bo pomyślałam, że może mi się przydać. – uśmiechnęłam się szeroko i dałam mu buziaka w policzek.

- Nie znalazłaś ich, bo zapomniałem, że ostatnio jechałem po ciebie wieczorem na West Hollywood i miałem je w samochodzie. Ruchy, bo się spóźnimy.

Ufff udało się.

Do momentu aż pilot w samolocie nie powiedział celu naszej podróży - a więc, Bali ! Bali, Jezu Chryste, co ten człowiek jeszcze wymyśli? Byłam niesamowicie podekscytowana, nigdy tam nie byłam, zawsze było to jedno z najodleglejszych miejsc na świecie, zresztą tak jak LA, a teraz tam lecimy. Szykowały się jedne z najwspanialszych urodzin mojego życia, ale ten pierścionek, no do jasnej cholery nie dawał mi spokoju. Nie wziął go, nie wrócił się do pokoju. Zapomniał, nie chciał, miał inny pomysł, wahał się? Zabijało mnie to. Lot trwał dłużej niż przypuszczałam, no ludzie 18 godzin? Cieszyłam się z tej wyprawy, jednak od zawsze spędzałam urodziny w dużym gronie znajomych, nigdy w dwie osoby, ale było to ekscytujące. Wysiedliśmy z samolotu zaspani, zmęczeni, jednym słowem nie do życia. Okay, kaptur na głowę i przed siebie. Prawdopodobieństwo, że ktoś zrobi nam zdjęcie na lotnisku na Bali było znikome, ale jednak woleliśmy nie ryzykować. Zaraz po odprawie wzięliśmy pierwszą taksówkę, która podjechała i pojechaliśmy do hotelu. Śniłam na jawie o prysznicu i wygodnym łóżku, tak to było zdecydowanie to czego pragnęłam najbardziej. Wysiedliśmy z taksówki, Shann zapłacił kierowcy z dość sporą nadwyżką i ruszyliśmy do hotelu, gdy już byliśmy w lobby o mało nie dostałam zawału serca.

- Niespodzianka !

Jared, Tomo, Vicky, Steve, Tess i Jamie krzyknęli radośnie i wszyscy się na mnie rzucili, a ja zszokowana odszukałam jedynie wzrokiem Shannona i ze łzami w oczach wyszeptałam „Dziękuję.”

- No co, nam też przydadzą się wakacje ! – rzucił wesoło Jared i wszyscy skierowaliśmy się do wcześniej zarezerwowanych pokoi.